Zomaar drie meisjes op een bankje. Het is vakantie en er gebeurt helemaal niets. Totdat een van hen zegt: "Als een vreemde vraagt of je een snoepje wil… wat doe je dan?"
Instinctief volgt de reactie: "OMG, dan zeg je: Nee!” Waarop er doorgevraagd wordt: "Maar wat als hij ook nog hele lieve puppy's heeft? En wat als… zijn kind in het ziekenhuis ligt en jij hem de weg moet wijzen?" Stel, je stapt toch in. Wat gebeurt er dan?
De voorstelling snijdt zorgvuldig en met lichtheid aan waar zeker door de actualiteit iedereen over nadenkt, volwassenen niet graag over praten, maar kinderen wel volop over fantaseren: de angst om meegenomen te worden. Een theatrale handreiking aan kinderen en ouders om het daar juist wél over te hebben.
Schrijver Annet Bremen was acht toen Julie en Melissa werden ontvoerd. Meisjes even oud als zij. Die zomer schreef ze in haar dagboek: “Vandaag hebben we een fietstocht met de klas. Ik mag niet mee, want mijn moeder vindt het te gevaarlijk.” Pas jaren later besefte Annet hoe de angst van toen er nog steeds was en wist ze wat ze wilde: daarover een stuk schrijven, en de angst ontmantelen.
Als er één regisseur uit de voeten kan met een dergelijk zwaar thema, dan is het Belle van Heerikhuizen. Eerder maakte zij met dezelfde speelsheid en poëzie geslaagde voorstellingen over moeilijke onderwerpen: Sweet Sixteen (over zelfdoding) en De wereld & Ko (over het verlies van een ouder).
Theaterkrant:Door de zorgvuldigheid, kwetsbaarheid én speelsheid waarmee de vriendinnen het onderwerp te lijf gaan sluit je ze onherroepelijk in je hart.
Volkskrant: Een krachtige én lichte voorstelling over die grote angst: de kinderlokker
