Tegen de stroom in zwemmen heeft wel degelijk zin
Op een dag kwam ik thuis en waren mijn ouders weg.
Het is te zeggen, zij waren gekrompen en alles rondom hen leek plots gigantisch. Ik begreep het niet. Mijn pa zat op de rand van een bloempot en mijn ma was verdwaald in het tapijt.
Woestzoeker is een bitterzoete, maar vrolijke, van de pot gerukte voorstelling over kinderen die thuis de eindjes niet meer aan elkaar geknoopt krijgen. Twee woeste zoekers trekken hartstochtelijk ten strijde tegen een vijand waarvan iedereen zegt dat hij niet te kloppen is: armoede.
Na het hyperkinetische Bekdichtzitstil (2014) schrijven Raven Ruëll en Jan Sobrie opnieuw een lofzang op het kind dat anders is. Sophie Warnant en Dries Notelteirs spelen vol overgave de enige twee leden van de je-zit-in-de-shit-club. Met (geïmproviseerde) instrumenten brengen Keimpe de Jong en Arend Niks een soundscape live op de scène.
Woestzoeker is een voorstelling van Theater Antigone en Theater Artemis over verwoed tegen de stroom in zwemmen. Want tegen de stroom in heeft wel degelijk zin.
Eerlijke voorstelling over armoede - Scènes****
Tegenover het rauwe en uitzichtloze realisme, biedt Woestzoeker meer poëtische elementen. Zo ziet Ebenezer zijn ouders letterlijk krimpen onder de berg ongeopende rekeningen, totdat ze uiteindelijk zo klein zijn dat hij ze amper nog kan zien. En hoewel de voorstelling geen oplossingen biedt, is het einde toch hoopvol.
De tekst van Raven Ruëll en Jan Sobrie stuwt de voorstelling geestdriftig voort. Woestzoeker is energiek en schiet van hartverwarmend naar hartverscheurend. De muziek van Keimpe de Jong en Arend Niks vormt een pompende hartslag. NRC/Elisabeth Oosterling
