In het huis van mevrouw Botjegaat alles op zijn Botjes. De stofzuiger slaapt iedere ochtend uit, de wasmachine heeft altijd honger en de luie  stoel doet precies waar hij zelf zin in heeft.

Op een dag staat er een broek voor de deur, of nee, het is een meneer in een broek. Hij komt voor de telefoon. De meneer in een broek trekt aan draden en haalt alles uit de knoop. Maar in het huis van mevrouw Botje wil er helemaal niets uit de knoop. De telefoon, de wasmachine en de luie stoel komen in actie. Alleen de jurk van mevrouw Botje vindt de broek wel aardig. 

Botje is een voorstelling vol vreemde knopen en lossen eindjes. Op een geestige manier wordt er gespeeld met clichés en schalkse accenten die behalve voor de kleintjes ook leuk zijn voor de volwassen kijker. Botje getuigt van een intelligent soort absurdisme dat op lichtheid vaart. 

De Theaterkrant (****): "Het mooie van Botje is dat de voorstelling zo op behendige wijze kinderlogica koppelt aan volwassen absurdisme, maar ook het gemak toont waarmee kinderen van het ene op het andere moment volledig van het ene in het andere spel op kunnen gaan. Het is aangenaam absurd, maar nergens te."