Kun je gehoord worden zonder te schreeuwen?
De dertienjarige Charlie sluit zich op in haar kamer. Ze heeft genoeg van het geschreeuw en gescheld van haar ouders die op het punt van scheiden staan. Ze zijn zo druk met ruziemaken dat ze Charlie niet meer horen. Hun gezichten staan wel in luisterstand maar hun oren staan uit. Hoe kan ze de ruzies in vredesnaam stoppen?
Dan verschijnt haar grote idool Gandhi; dé Indiase held in geweldloos verzet. Samen smeden ze een plan. Charlie start een hongerstaking Pas als haar ouders beloven bij elkaar te blijven en écht naar haar te luisteren, zal ze opgeven.
Charlie besluit haar actie te delen met de wereld. Wow… zoveel ‘likes’ heeft ze nog nooit gehad, haar post gaat compleet viraal. Binnen de kortste keren staan er cameraploegen voor haar huis die het nieuws over Charlie razendsnel verspreiden. Het loopt compleet uit de hand. Dit was niet de bedoeling. Bereikt ze nu wel wat ze wil?
De voorstelling Gandhi gaat over de dunne grens tussen staan voor je overtuiging en staan op je strepen. Tussen fanatiek zijn en je ideaal nastreven. Want wat moet je doen om écht gehoord te worden? Of is het soms beter iets toe te geven wanneer je iets voor elkaar wilt krijgen…?
