STUCK toont een dwarsdoorsnede van een mini-samenleving.
Stel.
Je kijkt dwars door de gevel van een flatgebouw.
Je kan de bewoners stiekem begluren.
Je ziet hoe ze leven.
Naast elkaar, gescheiden door dunne muren.
Met elkaar, want de muren hebben oren. En ogen. En een neus misschien.
Elke bewoner heeft zijn gewoontes en rituelen.
Elke flat heeft zijn beperkingen en ongemakken – te smal, te laag, te scheef.
En dan gebeurt er iets. Iets dat het dagdagelijkse doen en laten verstoort.
Iedere ruimte en elke bewoner heeft zijn eigen klank. Geluiden van rinkelend vaatwerk vermengen zich met pruttelende koffiemachines, hongerige huisdieren, lekkende kranen en schurende scharnieren... Samen vormen ze een symfonie. Of is het een kakofonie?
STUCK is een tragikomische voorstelling voor jong en oud, die de mens met een flinke dosis mededogen op de korrel neemt – met een knipoog naar George Perecs roman ‘Het leven een gebruiksaanwijzing’. Een woordeloze voorstelling waarin beeld en geluid een hele wereld oproepen.
English
Imagine!
You can look right through the wall of a block of flats.
You can spy on the occupants.
You see how they live.
Next to each other, separated only by thin walls.
And with each other, because the walls have ears. And eyes. And maybe a nose too.
Each occupant has his own little ways and rituals.
Each flat has its limitations and inconveniences – too narrow, too low, lopsided.
And then something happens. Something that turns normality upside down.
STUCK shows us a cross-section of a mini-society. A wordless show where sound and image conjure up a whole world. Every space has its own sound, as does every occupant. Sounds of chinking crockery mingle with gurgling coffee machines, hungry pets, leaking taps and creaking hinges, which together form a symphony. Or is it a cacophony?
STUCK is a tragicomic show for young and old, which takes a compassionate look at mankind – with a nod to George Perec’s novel ‘Life: A User’s Manual’.
